عید کمال دین سالروز اتمام نعمت و هنگامه اعلان وصایت و ولایت

اقیانوسی به وسعت ازل و ابد

در عیدِ غدیرِ خُم به صحرا می‌رفت

هر کوه که در برابر می‏ دیدم

چون دستِ علی بود که بالا می‌رفت

غدیر، برکه نیست؛ دریایی است که از دلش، اقیانوسی به وسعتِ ازل و ابد وَ به عمقِ تاریخِ درد، سر برآورده است. غدیر، سر آغاز رسالتِ آسمانی تمام پیامبران خداست.

درختِ دین، در غدیر است که سر به ملکوت می‌ساید.

امامتِ دوازده خورشید، در روشنِ چشم های غدیر، طلوع کرده است.

اینک، دستِ تمامتِ اسلام است که بالا می‌‏رود.

اینک، دستِ نورانی قرآنِ ناطق است که تا عرش خدا اوج می‌گیرد.

اینک، زمین است که به آسمان می‏ بالَد.

اینک، خورشید است که بر تابشِ خود بر علی علیه السلام، به زمین فخر می‌کند.

و اینک این کلماتِ آسمانی، از ملکوتِ کلامِ پیامبر علیه السلام منتشر می‌شود که:

هر که را من مولا و سرپرستِ اویم، پس علی علیه السلام نیز مولا و سرپرست اوست؛

خدایا! دوست بدار هر که او را دوست بدارد و دشمن بدار هر که او را دشمن بدارد.

علی علیه السلام، آن نورِ اَزَلی است که پیش از آفرینشِ جهان، در ارگانِ هستی، جاری بود.

علی علیه السلام، آن هدایت ‏کننده بزرگِ بهشت است که اگر دست‏ های بیعت، با او راستین بودند، کام زمین، در عطش عدالت نمی‌سوخت.

اگر جهان، قدر غدیر را می‏ دانست، اکنون آسمان‏ ها آرزو می‌کردند که ای کاش لحظه ‏ای به جای این کُره خاکی باشند!

هجدهم ذیحجه سالِ دهمِ هجری، روزی‏ ست که هستی، تمامتِ خود را به غدیر بخشید.