آه از نماز شب نشسته و قامت ناگهان خمیده !

ای شکوه حماسه در سراپرده حیرت! ای زخم خورده نینوا! ای بانوی خورشید های دربند! ای زینب قهرمان! تو که خود، وسعتی به اندازه همه سوگ های آفرینش داشته ای، تو که خود دریای بی کران اشک را، ساحل بودی، چگونه باید بر تو سوگواری نمود که ما سوگواری را از تو یادگار داریم. تو که آواز سرخ کربلا را از حنجره بردباری ات، به گوش تاریخ رساندی و اگر این حنجره صبوری و آن نطق آتشین تو در کاخ یزیدیان نبود، داستان جان سوز آن ظهر عطشناک عاشورا در کوچه های تاریخ به دست فراموشی سپرده می‌شد.